We Were Prepared?

“We were prepared.”

Ilang beses ko na itong narinig. Palaging idinidiin na handa sila at hindi nagkulang.

Sinisisi ang mga lokal na pamahalaan na sila ang dahilan kung bakit nagkagulo.

Sinisis ang mga lokal na pamahalaan dahil hindi kaagad nakipag-communicate sa kanila kung gaano kalala ang problema.

Sinisisi ang mga lokal na pamahalaan na hindi daw magampanan ang tungkulin.

Sinisisi ang lokal na pamahalaan na mga biktima din ng bagyo. Mga nawalan din ng bahay, nawalan ng kamag-anak at kaibigan. Wala ding makain. 

“We were prepared.” Sabi mo pero bakit kailangan pang maghintay ng ilang araw bago umabot ang mga relief goods. 

Ilang araw  bago mo ipadala ang mga sundalo.

Ilang araw bago nagsi-abutan ang mga pagkain at damit.

Buti pa ang foreign aid, kaagad tumulong. Sila kaagad nagpadala ng mga taong tutulong sa mga nasalanta ng bagyo. 

Isipin mo, ang layo nila pero halos mauna pa sila sa pagtulong sa atin.

Pero yung talagang di namin nagustuhan eh yung nagiging mapagmataas ka pa. Ayaw mong tumanggap ng kritisismo sa iyong pamamalakad. Sa iyong pagresponde sa dumating na trahedya. Di mo matanggap ang mga pagkakamali at pagkukulang. Isa kang “public figure”, normal lang na maraming magsasabi o magbibigay opinyon sa iyong pagmamalakad, parte ng trabaho mo yan. Walang perpektong tao sa mundo, pero kung naging mapagkumbaba ka lang ay maiintindihan naman ng maraming tao. Ang takot na tumanggap ng ano mang kritisismo at mismong takot na tanggapin na totoo naman ito ay isa sa pinakamalaki mong kahinaan.

At siya nga pala, yung  bilyong bilyong donasyon, sana di mauwi sa wala.Yung nababalitaan lang namin yung maraming perang natatanggap pero yung nagagamit para sa mga biktima, wala. Release ng release daw ng pera pero yung totoo sariling sikap naman ang ginagawa ng mga tao  para maitaguyod nila ulit ang mga sarili nila.