Buhay Chronicles: Halik ni Hudas

“Tao sa pangil ng buwaya. . . . kapangyarihan ng halik ni hudas.”

Ilang beses ko ng narinig ang kantang yan, halos araw-araw maliban na lang kung linggo o holiday kung saan puwede akong matulog hanggang kailan ko gusto. Oo yan ang tugtug ng alarm clock  ko at kung noon yun  ang paborito kong kanta ngayon ay ayaw na ayaw ko na naririnig ko yan. Alas sinko pa lang ng umaga at ang sarap pa sanang matulog, mahirap bumangon, siguro mga 30 mins. pa akong mahihiga bago magkaroon ng ganang tumayo at iwan ang malambot kong kama. Araw araw ganito na ang routine ko, kailangan magising ng alas 5, maligo kaagad at magdamit. Wala ng almusal, di na kaya na isingit sa oras. Dalawang oras ang byahe ko patungong opisina, kung di dahil sa trapik ay isang oras lang sana. Alas 8 ang simula ng trabaho pero dapat 30 min. pa lang ay nandoon na kami, kailangan maghanda at araw araw ay may pinatatawag sa opisina si bossing. Paglapat ng relo sa alas 8 ay may tinatawag sa opisina at kung wala ka pa at nalate ka, siguradong mura at sigaw ang magiging almusal mo.  At ngayong araw na ito ay yan yata ang magiging kapalaran ko. 5:30 na ng ako ay magdesisyon na maligo at alas 6 na ng makaalis ng bahay. Sigurado na alas 8 na ako dadating at ipapatawag uli sa opisina. Hay, nakakapagod at nakakatamad na ito. Habang nakasakay ako sa bus, naisip ko, hidi ito ang buhay na pinangarap ko.

Isa akong editor/communication agent ng companyang pinagtratrabahuan ko. Ang trabaho ko dito ay magreview at mag-edit ng mga article na ililimbag sa ilang magazines ng companya at minsa ako ang tag-sagot ng telepono at  taga-refer sa mga kliyente sa tamang tao na dapat kausapin, in short para akong call center agent sa umaga nga lang. Nagtratrabaho kame six times a week, walang holiday, at mahirap makakuha ng leave. Mga 15 kaming staff sa opisina ngunit ang trabaho namin ay para sa 30 na katao kaya kung sa panahon ng magpapublish ay talagang sagad kami. Kahit di mo trabaho ay kailangan kang tumulong, natutunan mo na lang ang iba’t ibang aspeto sa paggawa ng magazine, ayos nga, ika nga nila experience. Kung sahod ang pag-uusapan ay okay naman ngunit dahil sa laki ng gastusin dito sa Maynila ay mahirap maka-ipon at kaagad nauubos kaya palaging kulang. Magpapadala sa pamilya, bayad sa apartment, kuryente, tubig, pagkain. Di mo mamalaya ay nawawala ng parang bula ang pera mo. Ohh, kailangan ko na pa lang bumaba at sumakay sa pangalawang bus. Lintik puno na, kailangan kong tumayo hanggang sa aming opisina, great, isa at kalahating oras na nakatayo.

Hindi naman talaga ito ang gusto kong trabaho. Graduate ako ng Political Science, malayo sa linya ng trabaho ko ngayon. Nagpapasalamat na lang ako at maganda ang paaralan ko kaya natanggap ako kahit hindi ako nag-aral maging editor at ano pa. Hindi ito ang nakita kong hinaharap noong bata pa ako, gusto ko noong magturo sa kolehiyo at maka-impluwensya sa mga kabataan tungkol sa pagbabago na kailangan ng bansa. Gusto kong imulat ang kanilang mga mata gaya ng ginawa ng mga professor ko sa akin. Pangarap ko ring kumuha ng Law at maging abogado. Ngunit dahil sa hirap ng buhay ay kailangan kong maghanap kaagad ng trabaho, tatlo sa mga kapatid ko ang kolehiyo na at kailangan matulungan ang mga magulang ko sa pag-aaral. Kaya eto tayo ngayon, nakatayong nakasakay sa bus patungong trabaho. Kung tutuusin hindi naman mahirap ang trabaho ko ngunit dahil hindi naman ito ang gusto ko ay nakakatamad at walang gana. Ugh, tila yata umaatake nanaman ang sakit ng ulo dahil sa inuman kagabi. Nagyaya si Benchong na katrabaho ko, yung tig-isang bote sana ay nauwi sa isang kahon.

Nandito na ako sa opisina, 5 min before 8, lagot ako nito. Nakatingin na ang mata ng sekretarya sa akin. Siguradong ako ang tatawagin nito at  magiging tupa ni Bossing ngayon. May hangover na nga tapos isa pang masarap na sigaw pa ang magiging almusal. Alas 8, lagot na tayo nito, wala akong prepare na report sigurado isang oras na sermon ito. But ohhh, what is this? Dumating si Benchong, nalasing yata ang loko at late ngayon. Ayon at siya pinatawag ni Bossing. Hai, mukhang nakaligtas tayo ngayon. Wow, ang sarap ng feeling ng ganito. Na parang nasa bingit ka na ng kamatayan at bigla kang nailigtas. Isa na naman itong magandang kuwento kung mag-inuman. Wala rin naman akong gagawin ngayon, wala pa ang mga papers na ii-edit ko kaya mas maganda ay matulog na lang ngunit nandito ang secretary/supervisor na masyadong observant at rinereport kung di ka nagtratrabaho. Lahat ng staff dito ay ayaw sa kanya, masyadong sip-sip at alam naman natin kung bakit siya ang naging sexy-tary ng boss.  Kaya ngayon ay kunyari nag-ayos ako ng papel at parang may ginagawa.

Ayoko ko talaga sa ginagawa ko, boring, at nakakapagod. Ilang beses ko na rin itong narinig sa mga kaibigan ko, puro reklamo sa trabaho ang usapan at sasabihin magreresign na sila pero hanggang ngayon ay nandon pa rin. Ipinapakain sa kanilang mga boss ang kanilang kaluluwa. At sino ka bang tanga iiwanan mo ang trabaho mo, mahirap itong mahanap ngayon at maswerte ka na sa umaga ang trabaho mo. Kung di ako natanggap dito ay sigurado sa call center ang bagsak ko. Mag-iisang taon na ako dito at habang tumatagal ay gusto ko ng magquit pero saan naman akong pupulutin? Nakakahiya rin sa napakaraming Pilipino na naghahanap ng trabaho, na ibibigay lahat para makuha ito tapos ako iiwan ko lang ng ganyan ganyan. Ngunit tulad ng mga araw na ito ay di ko lang talaga mapigilan na lumipad at lumayo sa nakakasuffocate na trabahong ito. Naisip ko, ano ba ang mga pangarap ko noong bata ako? Una kong naging pangrap ang maging doktor at makatulong sa mga may sakit. Ito rin ang gusto ng nanay ko. Maganda raw maging doktor, buhay ang inililigtas mo. Naging pangarap ko yun hanggang mapanood ko sa T.V. ang pag-oopera, nasuka ako, wala pala akong sikmura para makayanan tingnana ang mga laman loob. Ginusto ko ring maging computer scientist, gumawa ng bagong mga computer games. Inyenhero, lider ng bansa, at marami pang iba. Ang sarap maging bata, napaka-idealistic, ang sarap mangarap. Ngayon lang ng lumaki ako na natutunan ko na ang mga pangarap ay mga pangarap lang. Mahirap mang tanggapin pero ito ang realidad ng mundo.